anneye benzemek

çocuğun annesine dış görünüş özellikle sima olarak aşırı benzemesidir. geçen gün başımdan geçen olayı anlatmak istiyorum izninizle; arkadaşı geçirmeye durağa gidiyorum. iki teyze bana bakıp bakıp kendi aralarında onay işareti yapıyorlar. yaklaşınca sözlerini de duydum az çok: he he aynen o'nun kızıdır baksana çok benziyor falan. ben de anladım tabi yine anneme benzetiliyorum. "merhaba" dedim teyzelere. ikisi birden kafa salladı gülümsediler falan. biri lafa girdi: annen umreye gitmiş allah kavuştursun, falan. öyle ayaküstü muhabbet ettik. işin garibi bu sürekli başıma geliyor. sarılmalar hal hatır sormalar falan. ama kötü olanı: bunca sohbetten sonra "sen beni tanıyor musun" dediklerinde tanımadığını ifade etmek :)))

sırf bu yüzden kamufle olamıyorum hemen tanıyorlar zaten sonrasında bi 30 dakikalık ayak muhabbeti davetler dedikodular ve kapanış

annem sarışın mavi gözlü. ben de bildiğiniz kapkara bişeyim. buna rağmen çok benzetiyorlar, yüz hatlarımızdan dolayı tabii ki

anneme benzemek güzel bence huy olarak da yüz olarak da

ablam annemin kopyası ve mutluyum ben kopyası olsam daha mutlu olurdum ama

anneme dış görünüş açısından benzemişim. burnu güzeldir ve bana aktardığı en güzel gen bu sanırım. kişiliğim tamamı ile babam ve bu durumdan inceden gurur duyuyorum.

3kız kardeşiz annem gibiyiz dördüz gibi takılıyoz nabalım

annesinde önceleri eleştirdiği ne varsa kendinde görür oluyor insan. bir başka büyüme tanımı bu. (bkz: inatçılık) (bkz: yok yere endişelenme)

anneme de hiç benzemem. annem sarışın yeşil gözlü ben kara kapçık bir şeyim. hayır anamın yerinde olsam oturur hayatı sorgularım. hayata küser cami avlusuna bırakır hastaneyi şikayet ederdim. bir de kameraya bakıp gülmüş. çok saçma. annemi görenler "senin annen nasıl bir günah işlemiş de senin gibi çocuğu olmuş" diyorlar.

gitgide anneme benziyorum afitaapp

O kadar kızdım ki ona, o kadar kırıldım ki dokuz yaşından beri onun gibi olmayacağım diye diye uyudum neredeyse her gece. Ve şimdi 22. yaşımı yarılamışken farkediyorum ona ne kadar benzediğimi. Maalesef kaçtığım her şeyin kucağına düşmüşüm. Ama sana bir şey söyleyeyim mi anne, ben bunu değiştireceğim. Senin zamanında bunu değiştirme fırsatın olmadı belki, belki de böyle olmaktan çok mutluydun. Bilmiyorum. Ama ben değiştireceğim. İlk başta kendim için, sonra da yetiştireceğim onca çocuk için, eğer Allah nasip eder de çocuğum olursa onun için değiştireceğim. Gidip tedavi olacağım. Çünkü seninle başka türlü barışabilmem mümkün değil. Ve sana olan öfkemi sana benzediğim için kendime de duyuyorum. Kendimle barışmak istiyorum.

Beni anneme benzetmezler ama ablamla ikiz sanarlar , ablam için ise aynı annesi derler. E o zaman tersten geliyorum, ablam anneme benziyorsa ,ben ablama benziyorsam, o halde ben anneme de benziyor olmuyor muyum ?

gurur duyduğum şey.

Hiç kıymetimiz olmadı be annem.

Hiç anneme benzetilmedim ne yaparsam yapayım hep halamlara benzetildim

Kendimi arıyorken olmaktan korktuğum yerdeyim, annemdeyim..

Annem "bazı konularda anneme benzemek istemiyorum onun gibi olmam inşallah" demişti bir keresinde. Ben de geçenki tartışmamızda "anneme benzemek istemiyorum diyosun ama aynı anneannem gibisin" demiştim. 4 güne yakındır konuşmuyoruz ağır oldu biraz galiba.

yaş aldıkça kendiliğinden gelişir bu durum

anne, kalbim kırılınca sana çok kızıyorum ama sen çoğu şey gibi bunun da farkında değilsin öyle değil mi? sadece merak ediyorum, sence de bazı insanlar anne olmayı istememeli öyle değil mi? çünkü ben yoruldum. senin yaşadıkların yüzünden bana çektirdiklerinden çok sıkıldım. sayende asla anne olmayacağımı bilmek kalbimi kırıyor. sana benzemek kalbimi kırıyor.

kuzenlerim bizdeydi. çocuklar gece oyun oynadıkları için kızmıştım. biri sen iyice annene benzemeye başladın ya dedi. annemde beni sinirlendiren hangi özellik varsa bana da yüklenmeye başladı son yıllarda fark ettim. ailem şehir dışında olduğunda kız kardeşlerime kök söktürdüm evde, annemin yokluğunu aratmayarak. annem çok panik biridir yıllardır ben de her olaya paniklerim. ve daha bir sürü ortak özelliğimiz var. ama gecenin bir yarısı da telefonla oyun oynamaya tahammülüm kalmayacağı bir yaşa gelmişim maalesef

Kaçtıkça içine düşülecek bir durumdur maalesef.Çünkü ögreti;olanı sevgiyle alıp kabul etmemizi ister,ona olan bakış açımızı değiştirmemizi ister.Buna ilaveten sahip olduklarımızı değiştiremiyorsak eğer onları sürekli eleştirmek ve ben asla onun gibi olmayacağım demek yerine "onun hatalarının farkındayım ama ben ........... şekilde olmayı seçiyorum " demek daha doğrudur. herkes sonunda olmaktan korktuğu insana dönüşür

Kızım ilk zamanlar aynı babasına benziyordu. Son dönemlerde herkes bana benzetiyor ve o kadar hoşuma gidiyor ki anlatamam

En korktuğum şeylerden biri bazı konularda...

Birçok kişi annesi gibi olmaktan korkuyor. Anneniz gibi olmayın, kendiniz olun..

rabbişkom korusun ama insanın en çok korktuğu başına geliyor. tabii anama benziyorum işte napim s.s diye triplerine girmiyorum fark edebildiğim rahatsız olduğum şeyleri değiştirmeye çalışıyorum. geleneği reddedip moderniteye sahip çıkacam!

babama çok benzeyen bir adama aşık oldugumda anladım ona benzediğimi.

ne şans be. Biz çeke çeke babaanneye çekmişiz.

Küçükken tip olarak babama benzetirlerdi. Annem hep babamın sülalesine benzediğimi iddia ederdi. 20 yaşımı geçtikten sonra anneme benzemeye başladım. Kim görse annemle abla kardeş olduğumu sanıyor. Huy olarak ne anneme ne de babama benziyorum. Çocukluğumdan beri dik başlı, toplumsal dayatmalara karşı biriyim. Kendime has huylarım ve düşüncelerim var. Ama tamamen bağımsız da sayılmam. Bazen annemin inatçılığını bazen de babamın kavgacılığını taşıyorum. El değil sonuçta kan bağı var. Kime çekeceğiz :)

En çok istediğim şey. Annem çok güzel, çok yetenekli, çok becerikli, akıllı, kültürlü muazzam bir kadın. Bıraksalar kendi haline, buralara sığmaz öyle bir kadın. Her şeyimle ona benzemek isterim. Kaderi hariç. Ama halt varmış gibi beni ona benzeten de çok az insan var. Hiç benzemek istemediğim bir kişiye benzetilmek hoşuma gitmiyor. Annem beni kendine benzetiyor. İnşallah o öyle sandığı için değildir.